Op het eind van Ajax - FC Twente overstemt euforie de spreekkoren over Michael van Praag (2-1)

De onvoorspelbaarheid, de mogelijkheid van een omkering, van niets naar iets en omgekeerd; dat blijft de onweerstaanbare charme van voetbal. Subtopper Ajax lag spartelend op de grond, opnieuw, voor de zoveelste keer dit seizoen, maar stond met gebutste knieën op en won zowaar van nummer 3 FC Twente.

‘Het kan dooien, het kan vriezen, we kunnen winnen of verliezen’, zong menigeen tijdens de ereronde mee met het lied Dit is mijn club, gezongen door Kees Prins. Een homerisch gejuich rolde zondag door de Johan Cruijff Arena, na een uur Ajax - FC Twente. Brian Brobbey kopte de bal steenhard in voor 1-1, na een vrije trap van uitblinker Kenneth Taylor. Het gejuich herhaalde zich nadat de VAR zich had gebogen over de status van de goal. Even was het zowaar een dolle boel bij Ajax, doorgaans het symbool van sportieve en bestuurlijke droefenis dit seizoen.

Ajax won zelfs voor de eerste keer een wedstrijd tegen een club uit de top-4, omdat Steven Bergwijn een strafschop benutte nadat Devyne Rensch was neergelegd door Anass Salah-Eddine. Het was mooi om de vreugde te zien, in een seizoen met zoveel dubbele bodems, van woede op de tribunes en verbijstering. Mannen omhelsden elkaar alsof ze voor het eerst een overwinning van hun club meemaakten.

Middenvelder Kenneth Taylor blonk uit, een week na de 6-0-nederlaag tegen Feyenoord. Hij was tot de rust wingback in 5-3-2 en speelde daarna op 10, in de speelwijze 4-3-3, toen Ajax agressiever was. Taylor is opgegroeid met 4-3-3, maar ook in dat systeem zijn slechte duels gespeeld, benadrukte hij. ‘Vorige week zondag was een van de donkerste dagen in mijn leven. We wilden een reactie geven. Negatief doen heeft geen zin. Als de spelers vertrouwen hebben, zijn we een goed team.’

Blij getetter

Het duel paste in het surrealistische seizoen van Ajax. Van protesten op de tribunes, met voortdurende wisselingen van beoogde slachtoffers, via het na rust behoorlijke spel, tot de onwezenlijke, geprogrammeerde reclames tijdens de rust. De meeste supporters hadden tijd nodig om bij te komen van het totale niets dat zich in de eerste helft voltrok. Maar op het scherm ging het blije getetter gewoon door, alsof er niets aan de hand was. Of je je helden ergens wil ontmoeten?

Middenvelder Branco van den Boomen prees een podcast aan. Op het veld liep een schim met nummer 21. Branco van den Boomen stond op het formulier van de opstelling. Was dat dezelfde als die van de podcast? Dat moest haast wel. Nou ja, na de rust was hij gewisseld, en in de tweede helft veerde het voordien apathische Ajax op tegen FC Twente, dat ondanks de nederlaag derde blijft en daarmee dichtbij de voorronde van de Champions League.

Ajax, de club met de hoogste begroting, is weer vijfde (NEC speelde later). Oproer? Voortdurend. En wie moet nu weg? Van Praag dus. Soms is het protest gewelddadig, zoals tijdens het gestaakte thuisduel met Feyenoord, dan weer gematigd als het voetbal zelf. ‘Van Praag, neem die rotzooi mee’, zong de F-side onophoudelijk, als signaal dat ook Michael van Praag dient op te staan van het pluche, om zijn functie als tijdelijk voorzitter van de raad van commissarissen in te leveren. Van Praag, preses in een bloeiperiode van Ajax in de jaren negentig, is al invaller voor de opgestapte Pier Eringa.

Van Praag vs. Kroes

Van Praags tegenstander in het kwartetspel is Alex Kroes, de geschorste algemeen directeur. ‘Alex Kroes, Alex, Alex Kroes’, zong de harde kern, op de vrolijke melodie van KC and the Sunshine Band met Give it Up. Alleen is elke vrolijkheid verdwenen in het Kroes-lied. Van Praag-Kroes is een alternatief op goed-kwaad, waarbij is gekozen op gevoel. Kroes is de potentiële redder van Ajax. Van Praag is de plucheplakker, de bestuurder.

Drie andere rvc-leden waren voor de aftrap al vertrokken, zo bleek uit een persbericht, omdat het te veel om hen ging en te weinig om de inhoud, luidde de verklaring. Het gaat om Georgette Schick, Annette Mosman en Cees van Oevelen, van wie de laatste persoonlijk bevriend is met Kroes. ‘Ik ben niet meer zo snel verrast’, aldus trainer John van ‘t Schip na afloop. ‘Ik kreeg een telefoontje. Het staat ver af van de jongens. Ze zien dat er onvrede is. Daaraan kunnen ze alleen iets doen door te winnen.’

Van Praag moet weg, omdat hij resoluut is in zijn afwijzing van Kroes. Die heeft mogelijk een misdrijf begaan op de beurs door met voorkennis aandelen-Ajax te kopen, al had hij dan vermoedelijk geen slechte bedoelingen. De vertrokken rvc-leden zijn te veel gelieerd aan missers uit het verleden. Ze gaven ook toe dat de controle op de weggestuurde, solistisch optredende directeur voetbalzaken Sven Mislintat tekort was geschoten, vooral omdat er geen technische kennis aanwezig was.

Praathuis

Ajax is zo’n beetje de ploeg geworden die het verst afstaat van sport. Een praathuis waarin iedereen door elkaar schreeuwt, en wie er genoeg van heeft, stopt de vingers in zijn oren. Vroeger heette het dat supporters bij Ajax kwamen controleren met hoeveel de club ging winnen. Ze waren vaak stil van bewondering. Het huidige publiek beziet de aftakeling van het eens zo trotse bolwerk in zwijgzaamheid, al was daar na rust die onverwachte opleving, toen Ajax de apathie kwijt was en tot aardig voetbal kwam. Dat was ook nodig, na de 0-1 van Ricky van Wolfswinkel, die de bal met het hoofd schampte na een voorzet van Daan Rots.

De bestuurlijke soap gaat deze week ongetwijfeld verder. Cowboy Kroes tegenover Pluchen Van Praag. De aandeelhoudersvergadering met te bespreken kwesties is pas op 21 mei, vanwege de beurs, en dus resteren nog weken om het gedonder te laten rommelen. De bestuursraad sprak zich per brief alvast uit voor Kroes, net als de supporters dus. Kroes zat zelf in het stadion. Wie ook aanwezig was? Maurice Steijn, de ontslagen trainer, maar ja, die kwam vooral voor zijn zoon Sem, die bij FC Twente voetbalt. En de F-side had op het einde zowaar weer wat te juichen om het voetbal. De aversie tegen Van Praag loste voor even op in de euforie van de dag.