Aanstaand kampioen Ajax ontmaskert PSV als verwende ploeg zonder geloof (0-2)

Openlijk gingen de gesprekken bij Ajax tot zondag nooit over het kampioenschap, maar nu zullen ze wel moeten in Amsterdam. Negen punten voorsprong op PSV, dat zeker een seizoen eerder dan verwacht afstand doet van de titel. Nog zeven duels zijn te voetballen. Ja, officieel kan dat misgaan, maar dat zal niet gebeuren.

Ajax is het succes van morgen dat zich vandaag al laat uitbetalen, terwijl PSV dacht te rentenieren op de titel van vorig seizoen. Ajax is constant, onder leiding van trainer annex filosoof Francesco Farioli, die de ploeg heeft omgetoverd in een vechtmachine met discipline en zelfkennis. PSV is een elftal in ontbinding. Sterker nog, dat proces is ogenschijnlijk al te ver heen.

PSV speculeerde op de gezamenlijke oprisping van de individuele kwaliteiten in de selectie van trainer Peter Bosz, die na het seizoen volgens contract zal blijven, maar over wiens positie gesproken zal worden. Het verval na de winterstop is onaanvaardbaar voor een elftal dat pretendeert top te zijn. PSV stond zes punten voor, nu negen achter.

Jazeker, na rust viel Malik Tillman in, hersteld van maandenlang blessureleed. Wandelaar Joey Veerman verdween naar de kant, en Mauro Junior schoof van linksachter (Tyrell Malacia viel in voor Guus Til) eveneens door naar het middenveld. Uitgerekend Malacia, in de winterstop gehaald om meer opties te hebben voor de positie van linksachter, liet zich kinderlijk uitspelen door de net ingevallen routinier Bertrand Traoré, wiens schuiver van afstand houdbaar leek; de 0-2 was de beslissing, voor het mentaal weinig weerbare PSV.

Het plan van Farioli

De zege van Ajax was de overwinning van het plan van Farioli, van de wilskracht van de routiniers ook. Van Davy Klaassen, die voor het seizoen als clubloze op de training verscheen en een contract verdiende. Van aanvoerder Jordan Henderson, de leider bij uitstek. Van Traoré, tovenaar bij vlagen. Maar eigenlijk van iedereen, van allen. Van jongeren als Jorrel Hato en Youri Baas, van ouderen, gretigen, wilskrachtigen. Van werklust, geloof en nederigheid. Van Farioli vooral, die het aandurfde een atypisch Ajax te formeren.

Zo won Ajax verdiend, al was het na rust best nog even lastig, bij 0-1. Want eindelijk keerde iets van drift terug in het spel van PSV, van noodzaak, eindelijk drong het geluid van de alarmbel door tot het Eindhovense gehoor, zij het gedimd. Eventjes rolden de aanvallen af op het doel van de Braziliaan Matheus. Ajax formeerde een afweerlinie op een strook van twintig, dertig meter, met Josip Sutalo als eminente dirigent, en toonde vrijwel geen aanvallende intentie meer. Tot die goal van Traoré dan, waarna PSV het moede hoofd te ruste legde.

Aanstaand kampioen Ajax is een ander Ajax dan voorheen, het is een ultieme make-over van het oorspronkelijke Ajax, dat historische vehikel van de aanval. Het is een kampioen van Italiaanse snit. Ajax is op weg naar de toekomst, als elftal in opbouw, ondanks de best hoge gemiddelde leeftijd. Nou ja, Ajax is meer een club in restauratie, na een paar vreselijke jaren, en het huidige elftal is de best mogelijke ploeg van dit moment; de ploeg met bescheiden ambities die het allerhoogste in de eredivisie zal bereiken, als cadeau voor de werklust en saamhorigheid.

De ploeg heeft structuur en ruggengraat, terwijl PSV mogelijk nog steeds de beste selectie heeft, maar daarin te veel is gaan geloven. ‘Serdar hoerenjong’, zong een deel van het opgefokte publiek bijna onafgebroken voor rust, waarbij ze hun frustratie botvierden op scheidsrechter Gözübüyük, terwijl ze voorbijgingen aan het waardeloze voetbal van PSV. Wat voormalig trainer Guus Hiddink voor altijd wilde laten verdwijnen, het verongelijkte calimerogedrag, is helemaal terug in Eindhoven.

De totale ontmaskering

PSV begon het seizoen als kampioen, op het moment dat Bosz al constateerde dat de instelling anders was. Minder. PSV wist het verval lange tijd te verbloemen, maar zondag voltrok zich de totale ontmaskering. Voor een elftal dat streed voor zijn laatste kans, was het optreden verbijsterend. Niets was te zien van het jagen op de tegenstander.

Ajax had ervaring samengebracht op het middenveld, met Davy Klaassen, Jordan Henderson en Kenneth Taylor. Hoe Taylor steeds wegliep van Joey Veerman, wiens lopen leek op flaneren op de Dijk in Volendam, met kermis wel te verstaan. Het is niet zo dat de som der delen bij Ajax per se veel minder is. Defensie beter, middenveld in deze samenstelling ook. PSV heeft hier en daar meer individuele kwaliteit, zeker voorin, al viel daarvan niets te zien. Ajacieden vonden elkaar makkelijk, met zelfvertrouwen. De volgende stap is aanvallend beter zijn.

PSV beklaagde zich over de vrije trap bij 0-1, omdat Olivier Boscagli in een duel eventjes op de voet van de met misbaar neergaande Brian Brobbey stond. Jordan Henderson schoot de bal tegen de muur, Lucas Rosa kopte de bal terug het strafschopgebied in, waar Noa Lang buitenspel ophief en Davy Klaassen zijn gang kon gaan, terwijl hij toch bekendheid geniet als ‘Mister’ 0-1. ‘Wij worden kampioen’, zongen de supporters. Begrijpelijk.