Hij durfde Ajax atypisch te laten zijn en haalde twaalf punten tegen PSV en Feyenoord: een standbeeld voor Farioli

‘Standbeeld Farioli’, mailde een vriend onmiddellijk na het eindsignaal van PSV - Ajax (0-2). De titel van zijn uitspatting luidde: KAMPIOENEN, met drie uitroeptekens. Die nuchtere, bescheiden vriend is normaliter hypochondrisch, als het om Ajax gaat. Hij denkt oneindig lang dat iets nog mislukt, maar nu, met negen punten voorsprong, durft zelfs hij te stellen dat de titel van Ajax zal zijn: de catharis.

En dat aanstaande kampioenschap had vrijwel niemand voorspeld. Kijk de voorspellingen van de hotemetoten maar na. Ergo: een standbeeld voor Farioli? Vooruit. Een kleintje dan, van een druk gesticulerende man met een coltrui. Nee, geen beeld naast Cruijff, voor de Johan Cruijff Arena, want dat is te veel eer. Cruijff is de verbeelding van Ajax door de jaren heen, Cruijff is degene waarom mensen van Ajax houden.

Atypisch Ajax

Als jonge trainer mixte Farioli scheutjes Italië door het DNA van de spelers. Hij leerde ze in Amsterdam anders naar voetbal kijken. Ergens op het trainingscomplex De Toekomst, waar ze letterlijk aan het bouwen zijn aan de accommodatie van de toekomst, is plaats genoeg voor zo’n sculptuur, een bescheiden beeld in brons.

Niet omdat Ajax voetbal speelt waarover we nog decennialang zullen praten, integendeel, maar omdat hij Ajax atypisch durfde te laten zijn. Omdat hij Nederland een les leert; hard werken, nadenken, een plan verzinnen, telkens een ander plan voor een andere wedstrijd. Omdat hij rekening houdt met de tegenstander en die niet voor kennisgeving aanneemt. Twaalf punten tegen PSV en Feyenoord gehaald. De ervaren Peter Bosz twee keer afgetroefd.

Al dat wisselen, telkens weer, of een Europese beker laten lopen; dat was vervelend voor de pers, en ook voor veel supporters, omdat ze dat niet gewend zijn. Alles is anders bij hem, en bij Ajax geloven ze heilig in hem, voor nu tenminste. Als Italiaanse regisseur laat hij iedereen de uitvoering van het toneel vieren. Bij PSV is dat anders. Hoe slecht het ook loopt, spelers als Isaac Babadi en Tycho Land krijgen bijna nooit speeltijd. Ze schijnen best goed te zijn, maar niemand kan het zien.

Applaus voor iedereen

Als iedereen zijn rol speelt, dan voelt iedereen zich betrokken bij het geheel, en is het applaus ook voor iedereen. Farioli noemde zondag na de zege zelfs linksachter Owen Wijndal, die na een lange blessure in de slotfase nog een rolletje speelde. De routiniers leiden, de jongeren volgen, zoals het in een goed team behoort te zijn. Farioli liet de geblesseerde doelman Remko Pasveer een toespraak houden voor de aftrap. Davy Klaassen rende als Tom Hanks in Forrest Gump, totdat hij kramp kreeg tot in zijn nieuwe haarvaten toe.

Farioli vond Ajax opnieuw uit. Niet denken dat je altijd beter bent. Hard werken. Nederig blijven. Hoe moeilijk moet dat geweest zijn bij Ajax, waar nederigheid elk moment kan vervliegen in het luchtledige. Hij begrijpt dat journalisten stukken willen schrijven over de titel, bij negen punten voorsprong. Ze moeten dat vooral doen, maar hij doet niet mee. Hij rekent gewoon voor dat er nog 21 punten te verdienen zijn en bedenkt al een plan voor zondag, voor NAC-thuis. Hij doet alleen waarop hij invloed heeft: nadenken, werken.

Dat kampioenschap komt vanzelf wel. Als zelfs die ene vriend het durft op te schrijven…